Trica

trīcae, ārum, f. [acc. to Plin. 3, 11, 16, § 104, orig. Trīca, ae, f., like Apina, the name of a small town in Apulia; but cf. Sanscr. trkvan, thief; and Lat. tricor, extricare, etc.; hence, prov.], trifles, toys, trumpery, stuff, nonsense.

I.

Lit.:

sunt apinae tricaeque et siquid vilius istis,

Mart. 14, 1, 7: Gri. Quid dare velis? Eloquere propere. La. Nummos trecentos. Gri. Tricas. La. Quadringentos. Gri. Tramas putridas, Plaut. Rud. 5, 2, 36.—

II.

Transf., hinderances, vexations, perplexities, subterfuges, quirks, wiles, tricks: judicia, lites, turbas, tricas, Turp. ap. Non. 8, 26; cf.:

quomodo illa (Tullia) fert publicam cladem, quomodo domesticas tricas!

Cic. Att. 10, 8, 9:

nihil mihi opus est litibus neque tricis,

Plaut. Pers. 4, 3, 62; 5, 2, 18:

quas tu mihi tricas narras?

id. Curc. 5, 2, 15:

quin tu istas mittis tricas,

id. Most. 3, 1, 45; Varr. ap. Non. 8, 29; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 5, 2; cf.: trico, tricor, and tricosus.